VAKANTIE GAMBIA
Na een korte vakantie bij een lieve collega in Spanje in augustus, gingen we eindelijk na 2 jaar weer op vakantie. Roan en ik, samen met een reisgenoot.
We keken er naar uit, we waren er aan toe, enorm hard aan toe. In eerste instantie hadden we een reis naar Bali geboekt, maar door de corona maatregelen en omdat het land nog geen toeristen ontvangt, is deze reis geannuleerd en hebben wij hem omgeboekt voor een reis naar Gambia. Het werd een vakantie met een horroreinde, eentje die we niet meer snel zullen vergeten.
ZONDAG 19 DECEMBER
Om half 12 was het zover. Met z’n drietjes gingen we naar Schiphol. Inchecken ging voorspoedig, en ook de hamburger van de Burger King ging er goed in.
De vlucht naar Gambia vertrok op tijd en om 21.30 lokale tijd kwamen we aan op Gambia. Ik moest nog even testen op de luchthaven, omdat ik als ongevaccineerde op vakantie ging. Na 5 minuten kreeg ik groen licht en konden we doorlopen.
De transfer ging niet helemaal goed. Op mijn hotelvoucher stond geen transfer, maar die hadden we wel degelijk via Corendon bijgeboekt. Gelukkig had ik op het laatste moment de factuur van Corendon zelf uitgedraaid en kon ik die aan de hostess laten zien. Die regelde a-la-minute nog een privé transfer.
En zo kwamen we om 23.00 uur aan in het hotel. Inchecken ging goed en na een verkoelend drankje bij de bar was het lekker slapen.
MAANDAG 20 DECEMBER
Via een vriend was ik in contact gekomen met een gids in Gambia, Lamin Tamba en die kwam langs om de mogelijkheden van excursies te bespreken.
Het werd een ochtend Abuko Nature Reserve, een dagje Senegal en een dag naar Baboon Island, in het oosten van Gambia.
De rest van de dag hebben we genoten van zon, zee en strand en het wat frisse zwembad.
DINSDAG 21 DECEMBER
Na een vroeg ontbijt stond Lamin bij de gate van het hotel om ons op te wachten voor onze eerste excursie. Via het centrum waar we de kleurrijke bevolking zagen reden we door naar het Abuko Nature Reserve.
Samen met een gids hebben we een wandeling door het park gemaakt. Doordat het wat bewolkt was, hebben we (helaas) geen krokodillen gezien. Aan het eind van de wandeling waren daar wel de hyena’s en de gieren. Wat een vieze maar machtige vogels waren dat.
Hierna zijn we een stukje doorgereden en hebben we een prachtige boottocht gemaakt door het mangrovebos en is ons uitgebreid vertelt hoe de vrouwen, die hier ‘boss-lady” worden genoemd, oesters plukken. Bij het plaatsje stond ook de beroemde internetboom.
Omdat de regels van 22 december veranderen voor vakantiegangers die terugkomen van vakantie buiten Europa, gaan we naar de ECO bank.
Iedereen, ook gevaccineerde reizigers moeten testen en in Gambia is dat een hele uitdaging. Je moet eerst bij de ECO bank een “Covid” test kopen. Dit kost 2500 dalassi (ongeveer 42 euro) per persoon. We krijgen nummer 32 en laat hij nou net bij nummer 46 zijn, we hebben dus 85 personen voor ons. Na ruim 5 kwartier wachten mogen we strak om 16 uur naar binnen. Dit is ook het tijdstip dat de bank sluit. Eenmaal binnen moeten we nog ruim een uur wachten en lijkt het wel een stoelendans dat je steeds een plaatsje mag opschuiven.
Om 17.15 uur staan we weer buiten. Hierna lekker terug naar het hotel waar we de rest van de middag weer genoten van zon, zee en strand.
WOENSDAG 22 DECEMBER
De wekker ging al om 5.15 uur en met een ontbijtboxje van het hotel vertrokken we naar de haven van Banjul stad. Vandaag staat Senegal op het programma.
Helaas… als we aankomen in de haven is de ferry net weg. We moeten bijna 1,5 uur wachten voor de volgende ferry aankomt. Wat een belevenis is dit zeg. Tussen de lokale bevolking, de drukte, de goederen die vervoerd worden. We keken onze ogen uit. De overtocht duurt 45 minuten en eenmaal aan de overkant maken we kennis met onze nieuwe chauffeur. We kopen bij de verkopers twee zakken met snoepjes (minty’s) die we onderweg aan de kinderen kunnen geven. Mini lolly’s met een botersmaakje.
Na een uurtje rijden komen we bij de grens van Senegal. We hebben nog de negatieve uitslag van onze Nederlandse PCR test en die zou geldig moeten zijn om het land in te komen. Ze vragen of we onze “Covid” papieren bij ons hebben, gelukkig kunnen we daar JA op antwoorden, maar we hoeven ze niet te laten zien. Het is toch weer een hele happening.
Na 10 minuten rijden komen we aan bij het Fhatala WildReserve. Nadat Lamin ons geregistreerd heeft, trekken we met onze jeep het park in.
En wauw, we hebben geluk. We zien al snel eerst de antilopen en de wildzwijnen. Een ook heel snel daarna komen we de zebra’s en de giraffen tegen. En als kers op de taart zien we de neushoorn. Hoe gaaf is dat. Het park is een beschermd gebied van 6000 hectare en er leeft nog maar 1 neushoorn en wij zien hem!!!! Gelukkig komen er volgend jaar 4 neushoorns uit Zuid Afrika in het park wonen en hopen ze op meer nageslacht. Helaas, de buffels die verstoppen zich te goed, dus die zien we helaas niet. Bij de entree zien we nog wel een krokodil en een aantal enorme schildpadden.
Na deze enerverende safari rijden we terug naar de haven van Barra voor de overtocht terug naar Banjul. Deze keer hebben we meer geluk, en als we aankomen, horen we dat de ferry er bijna is.
De terugreis met de ferry gaat dan ook voorspoedig en we hoeven maar kort te wachten.
DONDERDAG 23 DECEMBER
Na de enerverende dag van gisteren, houden we vandaag weer een rustdag. Lekker genieten van zon, zee en strand, wat dat is meer dan in overvloed aanwezig in Gambia.
VRIJDAG 24 DECEMBER
Lamin, onze gids staat om 5 uur voor de poort. Hij wil vroeg weg, want de weg richting het oosten is een uurtje later al zo druk, dat het verkeer enorm ophoudt. Na een lange rit van 280 kilometer en ruim 4 uur rijden komen we aan in een klein dorpje Kuntaur. Helaas is het net vloed geworden en wordt geadviseerd om te wachten op eb, want dan is de kans veel groter om de nijlpaarden te zien.
In het dorpje is een kleine B&B en hier genieten we van een eenvoudig ontbijt. Prima, vers brood met zoetig beleg, thee en koffie.
Tja, dan moet je 6 uur wachten. Lamin, onze gids besluit om dan eerst naar Wassu te gaan. Hier zijn de mysterieuze steencirkels, een zeer merkwaardige bezienswaardigheid in Gambia. Het is niet helemaal duidelijk hoe en wat deze cirkels zijn, wel bekend is dat mensen hier vroeger werden begraven. 
Ze denken dat de steencirkels er al ongeveer 1500 jaar staan, maar helemaal duidelijk is dat ook niet. Door de erosie van wind en regen zijn wel veel stenen beschadigd, maar nu de plek onder het beheer valt van Unesco, wordt er iets aan “bescherming” gedaan. Een zeer raadselachtige plek, maar op zich best interessant om te zien. De cirkels en de megalieten, waarvan sommige meer dan een ton weg wegen, variëren in grootte. Sommige stenen zijn slechts een halve meter hoog, terwijl andere een hoogte van ruim drie meter halen. Door een kleine steen op een grote te leggen, mag je een wens doen. En dat de stenen belangrijk zijn, blijkt wel, ze staan op het 50 Dalassi biljet van Gambia. In het kleine museum zien we nog iets meer.
Hierna gaan we terug naar de kleine B&B aan de Gambia rivier en om 15 uur gaan we dan eindelijk de boot op. En wauw, na 10 minuten varen zien we het eerste nijlpaard aan de oever liggen. Later zien we ook nog een moeder met haar jong af en toe boven komen.
Na een half uurtje varen, komen we aan bij Baboon Island. Hier zit een Chimpansee Rehabilitatie centrum. En ooh wauw, wat is dit gaaf. Even later staan we oog in oog met diverse chimpansees. Ik kijk mijn ogen uit. Het voelt zo anders, dit is aapjes kijken, maar niet in de dierentuin. Hier leven ze vrij en in het wild. Of is het toch aapjes die naar de mensen kijken? Whatever… het is echt een waanzinnige ervaring.
Hierna gaan we voldaan terug naar Kuntaur en beginnen we aan de lange terugreis. We gaan via de tolbrug, en hier vind Lamin een klein restaurant waar we wat kunnen eten. Ze hebben alleen kip met patat of kip met rijst. Roan houdt niet van kip, dus die krijgt rijst met patat J
Tegen 22.30 uur zijn we terug in het hotel, moe, vies maar zeer voldaan.
ZATERDAG 25 DECEMBER
Het is weer vroeg opstaan, vandaag moeten we gaan testen bij het tourist board. Gelukkig als we aankomen, hoeven we niet lang te wachten en na een half uurtje staan we weer buiten, met een Covid code om morgen te uitslag te downloaden.
De rest van de middag genieten we in het hotel van zon, zee en strand en in de avond vieren we onze laatste avond bij een Nederlands restaurant aan de Strip, Restaurant Valkenburg.
Zie ik er ziek uit?
ZONDAG 26 DECEMBER
Spannende dag vandaag, vandaag kunnen we de uitslag downloaden van onze test. We checken uit. Rond 13 uur heeft onze reisgenoot zijn uitslag, negatief. Roan en ik krijgen maar steeds niets. We bellen met de hostess van Corendon die er achter aan gaat. Helaas, wachten duurt lang.
Om 17 uur staat onze taxichauffeur Lamin bij de poort omdat hij gebeld is voor mij. Ik blijk positief getest te zijn. Ik krijg dus geen certificaat. Huh??? Hoe dan? Hoe kan ik nou positief testen? Ik heb geen klachten, ik voel me super goed, geen keelpijn, niet verkouden, geen smaak- en reuk verlies, helemaal niets.
En voor we het weten staan we onze reisgenoot uit te zwaaien en blijven wij, Roan en ik, want Roan is wel negatief getest, maar krijgt geen certificaat, omdat hij bij mij hoort, verbouwereerd achter. Dan gaat het snel. Door twee bewakers worden we “afgevoerd” alsof we zwaar gevaarlijk zijn, onze spullen worden direct met een omweg terug gebracht naar onze kamer en ik krijg een verbod om uit de kamer te komen. Eigenlijk moet Roan naar een andere kamer, maar ik maak stennis, ik wil mijn jochie bij me houden, hij is pas 13. In shock zit ik op de kamer. Ik kan het niet geloven. Voor de kamer wordt een tafel geplaatst en er komt onder de deur een menukaart door. Als je naar buiten kijkt, staat er ook een bewaker voor de deur, want ik MOET in quarantaine.
Roan mag (gek genoeg) wel uit de kamer, want omdat de telefoon het niet doet, kunnen we niet bellen naar het restaurant en de receptie en hij moet daarom het eten zelf gaan bestellen in het restaurant, welke dan voor de deur wordt gezet. We mogen het pas pakken als de ober weg is. Van de manager krijg ik een hele strenge brief. Ik moet nu 7 dagen in quarantaine. Ik kan wel huilen, wat een horror is dit. Ik voel me echt niet ziek, echt gewoon helemaal niet! Reacties uit Nederland dat je ook corona kan hebben zonder klachten, vind ik raar, maar zou het mij dan in een “vreemd land” overkomen? Geen klachten, wel positief? Ik geloof er helemaal niks van. Of misschien die omikron variant, wel besmettelijk maar met lichte klachten? Mijn gevoel zegt dat het van geen kant klopt, want ik heb ook geen lichte klachten.
MAANDAG 27 DECEMBER
Onze reisgenoot is veilig in Nederland aangekomen. Fijn voor hem, maar het voelt ooh zo zuur voor ons, daar hadden wij ook bij moeten zitten. Gelukkig krijg ik van de hostess te horen dat ik niet vrij in het hotel mag lopen, ik mag wel wandelen op het strand, moet zeer ruim afstand bewaren en ik moet de hele dag een mondkapje op, ook op het strand. Dus we mogen wel even van de kamer af.
Roan haalt weer ontbijt en samen picknicken we op de kamer. Hierna gaan we samen naar het strand. Ik braaf met mijn mondkapje op.
Maar ooh wat is dat akelig. Veel Nederlanders die ook getuigen waren geweest dat ik een positieve uitslag had gehad, behandelden me alsof ik melaats ben. Zo voel ik me niet, ik voel me zo goed, ik voel me nog steeds niet ziek. Ik snap wel dat ik in quarantaine moet, want als je positief bent, kunt je mensen besmetten en kunnen anderen ook ziek worden. Ik snap echter niet, dat niemand mij serieus neemt, als ik aangeef echt geen klachten te hebben. Niemand die me aanbiedt om nog een nieuwe test te doen. Niemand die me hierbij helpt. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.
Zo komen we de dag een beetje door. In de avond bestelt Roan weer ons diner in het restaurant, dat we ook weer moeten nuttigen op de kamer.
DINSDAG 28 DECEMBER
Ik voel me nog steeds goed, maar ik raak er zwaar depressief van. Opeens zie ik een schoonmaker op de gang en ik vraag hem of hij weet waar we een antigeen (sneltest) kunnen kopen. Ik voel me zo OK, kan nog steeds niet geloven dat ik positief getest ben. Hij heeft er eentje voor ons, achtergelaten door andere toeristen. Ik vraag of ik die mag hebben en geef hem een fooi van 500 dalassi als hij twee testen komt brengen.
Behoorlijk gespannen doen we de test, maar precies wat ik dacht, we zijn allebei negatief.
Ik app direct de hostess, ik moet de test laten zien bij de receptie en aan de directie en dan kan mijn quarantaine binnen het hotel opgeheven worden, vervolgens moet ze ook toestemming vragen aan de Public Health Officer, een minister die kennelijk registreert waar mensen met een positieve test in quarantaine zitten, om ook buiten het hotel weer te mogen begeven. Gelukkig krijgen toestemming om naar het Tourism board te gaan voor een nieuwe PCR test. Met een taxi gaan we direct naar het testcentrum. Onze eigen chauffeur Lamin is niet in de buurt, en waarschijnlijk is dit onze redding en daarom komen we in de taxi bij Mohammed. Als ik aangeef dat ik “bring me again to the tourism board” vraagt de taxichauffeur waarom “again”. Ik vertel wederom eerlijk dat ik afgelopen zondag een positieve test had. Mohammed staat boven op de rem, kijkt me aan, en zegt met een zware stem: “lady, look in my eyes, are you vaccinated?”. Met een piepstem zeg ik “nee”. Mohammed wordt enorm boos en ik ben bang dat hij ons uit de taxi gooit. Gelukkig doet hij dat niet, maar heel indringend zegt hij: “lady, from now on, you are vaccinated!!!!!. Listen to me, you are vaccinated!!! Als ik verbaasd vraag waarom ik dat moet zeggen, omdat het niet zo is, herhaalt hij met een zware stem: “you are vaccinated and your vaccinationcard is in your safe in the hotel and we don’t go back to pick it up”. You are vaccinated, september 27 with Pfizer! Als ik vraag waarom ik dit moet zeggen, want ik sta voor eerlijkheid, geeft hij aan dat hij een week eerder zes Engelse toeristen in zijn auto had, twee gevaccineerd en vier ongevaccineerd. Alle vier de ongevaccineerde toeristen hadden ook een positieve test te pakken terwijl ze ook nul klachten hadden. Hij heeft toen navraag gedaan bij collega’s of dit vaker gebeurde en het gebeurde bijna ALTIJD!!! Op de vraag waarom het gebeurde: “we hebben toeristen te weinig en krijgen op deze manier extra inkomsten”. WAUW!! Ik ben in shock door deze onthulling. Ik volg dit advies op. Gelukkig hoeven we nu bij de ECO bank geen bewijs te kopen en kunnen we betalen bij het tourism board. Het is een excursie op zich en na 5,5 uur wachten heb ik een nieuwe Covid code op zak, mede omdat de medewerker mijn achternaam verkeerd heeft geschreven en Roan zijn oude en gaat het lange wachten weer beginnen.
In de avond gaan we uit eten in een restaurantje een stukje verder in de straat. Het smaakt me niet, ik sta stijf van de zenuwen. Terug in het hotel loop ik helemaal leeg. Alles doet me zeer, mijn keel, mijn buik, alles. Zou ik dan toch corona hebben?
Slapen? Ik kan alleen maar huilen. Ik wil naar huis. Ik probeer me zo sterk te houden en als ik dan een meisje het liedje ‘Hallelujah” hoor zingen, breek ik. Het was lang geleden dat ik zo hard gehuild heb. Ik kan me niet sterk meer houden voor Roan, die heb ik dagen moeten zeggen dat het echt wel goed komt. En mijn jochie, wat een kanjer, wat een superkind heb ik toch. Die blijft nuchter, die troost mij i.p.v. ik hem. Hij is sterk, hij is meer dan geweldig. Hij knuffelt me, hij spreekt me moed in, hij blijft positief, want ja, we hebben een negatieve sneltest die ochtend gedaan en ik moet vertrouwen hebben. Helaas vanuit het thuisfront heb ik weinig support ontvangen, alleen geniet nog even ‘van een paar extra dagen vakantie” of “vervelend dat het gebeurt”.
WOENSDAG 29 DECEMBER
Ik mag door mijn negatieve test naar het restaurant om weer te ontbijten. Sommige Nederlanders kijken mij vervelend aan, zij vinden dat ik op MIJN kamer moet blijven, ondanks mijn negatieve zelftest. Deze blikken voelen vervelend.
Rond een uur of 11 kan ik de uitslag verwachten. Op goed geluk kijk ik om 10.15 uur op mijn telefoon. En yessss, op het nummer van Roan kan ik een negatieve uitslag downloaden.
In een dikke omhelzing typen we daarna mijn nummer in. Het duurt, het duurt en het duurt lang…. Maar ja, na ruim 2 minuten wachten krijg ik ook de melding dat mijn uitslag negatief is. Schreeuwen, huilen, janken, zingen, springen, nog een keer kijken… ja hij is echt negatief. We zijn allebei negatief en we mogen NAAR HUIS!!!!! Ik app de hostess en die is ook blij, we mogen in de avond naar de luchthaven, ze heeft twee stoelen voor ons gereserveerd.
Ik heb nog nooit zo snel mijn koffer ingepakt en de rest van de middag kunnen we nu “in vrijheid” weer genieten van zon, zee en strand. Ik dans de hele dag door het resort. We mogen weg, weg uit een land die me zoveel onrecht heeft aangedaan, weg uit de corruptie, weg van een oneerlijke behandeling, want zo voelt het inmiddels. Je kan na een “positieve” PCR test niet twee dagen later negatief testen en ook een PCR test kan niet 3 dagen later negatief zijn. Ik heb de hele vakantie geen klachten gehad.
Na een snelle douche, brengt Mohammed ons naar het vliegveld. Hier is nog wel even spannend, want ik heb wel een nieuw ticket gehad van Karin, de hostess, maar we staan toch niet op de lijst. Gelukkig komt ook dit goed. Karin heeft ons geweldig geholpen, dikke pluim voor haar! Helaas krijg ik de extra kosten van de overnachtingen niet vergoed door Corendon, want die keren alleen uit aan gevaccineerde toeristen.
Voor mij reden om NOOIT meer een ongevaccineerde toerist met Corendon op vakantie te sturen. Corendon staat tweedeling in de reisbranche toe!
Eenmaal in vliegtuig laat ik een traantje. En als de piloot dan zegt dat de wifi eruit ligt en dat hij geen vluchtplan kan krijgen voor de vlucht naar Kaapverdië, kan ik weer lachen. In het slechtste geval moet hij lopend naar de toren om daar een vluchtplan handmatig te gaan schrijven.
Gelukkig met een kleine vertraging van 30 minuten vertrekken we. Bye Bye Gambia. Je was leuk, maar het eind was horror. Dit wens ik niemand toe en ik ga nooit meer hier naar toe. Ik steun geen landen die misbruik maken van een pandemie, die oneerlijk geld willen verdienen over de rug van eerlijke mensen. Ik doe altijd eerlijk zaken en wens ook op deze manier behandeld te worden. En als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Dit wens ik niemand toe.
En ga je dus op vakantie naar Gambia en moet je testen voor de terugreis: ZEG DAN ALTIJD DAT JE GEVACCINEERD BENT, JE KOMT ANDERS HET LAND NIET UIT!! JE VACCINATIEKAART HEB JE PER ONGELUK IN JE KLUISJE LATEN LIGGEN. ER WORDT OP LUCHTHAVEN BIJ DE TERUGREIS NIET MEER GECONTROLEERD OP VACCINATIES.
DONDERDAG 30 DECEMBER
THUIS! Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis te komen en te zijn. En als ik dan in de avond weer in mijn eigen bed lig, laat ik de tranen nogmaals vloeien, maar deze keer van geluk. Nogmaals met een negatieve sneltest als bevestiging.